META TA TΡΙΚΑΛΑ: ΛΟΓΟΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΝΙΚΟ ΜΑΖΙΩΤΗ Συνέλευση Αναρχικών, Οκτώβρης 1999

Κείμενα και σημειώσεις του Alfredo M. Bonanno

06/03/2010

by Πρακτορείο Rioters

Εισαγωγικό σημείωμα:

Ο Alfredo Maria Bonanno, γεννημένος το 1937 στην Κατάνη της Σικελίας, είναι απ’ τους πιο πολυγράφους σύγχρονους αναρχικούς, υπεύθυνος των εκδόσεων Anarchismo, αλλά και άλλων εκδοτικών εγχειρημάτων. Το 1977 καταδικάστηκε για το βιβλίο του La Gioia Armata (Οπλισμένη Ευτυχία), σε 18 μήνες φυλάκισης. Το βιβλίο αυτό είχε κυκλοφορήσει σε μια ιστορική στιγμή που το ιταλικό επαναστατικό κίνημα περνούσε ανοιχτά στην επίθεση, ενώ ανάλογες ήταν οι συνθήκες και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες (Γερμανία, Ισπανία, Αγγλία) και το ζήτημα της βίας βρισκόταν στην καθημερινή διάταξη. Η συνεισφορά του έγκειται σε έναν εορτασμό της διάχυτης ταξικής βίας που απελευθερώνει και ικανοποιεί το άτομο, αλλά ταυτόχρονα κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την εμφάνιση του ένοπλου κόμματος, που περιορίζει την ταξική σύγκρουση σε μια μιλιταριστική διάσταση, επιβάλλοντας τη μεσολάβηση μιας μικρής μειοψηφίας ένοπλων στην πολυπλοκότητα δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που αγωνίζονταν με κάθε μέσο ενάντια στην τρέχουσα αναδιοργάνωση του Κεφαλαίου, που εκείνη τη στιγμή φαινόταν ασθενής. Στο πνεύμα του βιβλίου, κάθε αυθεντική απελευθερωτική και καταστροφική δράση, προέρχεται από μια λογική ικανοποίησης απ’ τον αγώνα, κι όχι ενός αυτοθυσιαζόμενου καθήκοντος σύμφωνου με τις ντιρεκτίβες μιας μικρο-γραφειοκρατίας. Το ιταλικό ανώτατο δικαστήριο διέταξε την καταστροφή των αντιτύπων του βιβλίου που κυκλοφορούσαν στο εμπόριο, ενώ απέστειλε εγκύκλιο στις δημόσιες βιβλιοθήκες να ξεφορτωθούν τα αντίτυπα που πιθανώς είχαν. Αρκετοί βιβλιοθηκάριοι αντιτάθηκαν σ’ αυτήν την ναζιστικής έμπνευσης τακτική. Απαγορεύτηκε γενικά η κυκλοφορία του, ενώ κατασχέθηκαν αντίτυπα που διέθεταν στα σπίτια τους αναρχικοί αγωνιστές στα πλαίσια αστυνομικών επιχειρήσεων-εισβολών κατ’ οίκων. Λίγο αργότερα, ο συγγραφέας κατηγορήθηκε ως “υποκινητής” της Azione Rivoluzionaria, μιας ένοπλης οργάνωσης του 1976-79, που δρούσε βάσει “ομάδων συγγενείας” σε όλη την κεντρική Ιταλία, εναντίον κυρίως εφημερίδων και κομματικών γραφείων, και ανάλογων “χειραγωγικών μηχανισμών κατασκευής της συναίνεσης”. Στα 1979 η οργάνωση πρακτικά διαλύεται με την προσαγωγή 86 ατόμων και τη σύλληψη των Salvatore Cinieri και Gianfranco Faina. Ο πρώτος θα πεθάνει στη φυλακή σε συμπλοκή με ποινικούς κρατουμένους, όταν υπερασπίστηκε έναν κρατούμενο που θεωρούνταν ύποπτος για κατάδοση σχεδίου απόδρασης, ενώ ο δεύτερος θα αφεθεί ελεύθερος να πεθάνει από καρκίνο του πνεύμονος, όταν του διαγνώστηκε όγκος κατά την κράτησή του.

Με την υποχώρηση του κινήματος, το ενδιαφέρον του συγγραφέα στράφηκε στην κριτική των παραδοσιακών συνδικαλιστικών και οργανωτικών δομών, καθώς και στις νέες μητροπολιτικές εξεγέρσεις, που επανεμφανίζονται στη δύση σταθερά μετά το ’80, χωρίς την καθοδήγηση κανενός κόμματος, χωρίς φανερά αιτήματα κλπ. Κάποια απ’ τα πιο γνωστά έργα του, που κυκλοφορούν στα αγγλικά χάρη στο μεταφραστικό έργο της Jean Weir, είναι και τα The Anarchist Tension, Anarchism and the National Liberation Struggle, A Critique of Syndicalist Methods, For An Anti-authoritarian Insurrectionalist International (Μάλλον εξαντλημένη στα ελληνικά μπροσούρα Για μια Αντιεξουσιαστική Εξεγερτική Διεθνή, από τις εκδόσεις Επαναστατική Αυτοοργάνωση), Let’s Destroy Work, Let’s Destroy the Economy, Palestine Mon Amour, Locked Up, From Riot to Insurrection, κείμενα για τον Χέγκελ, τον Στίρνερ, τον συνδικαλισμό και την εργατική αυτονομία κ.α. Η γνωστή πολύχρονη δραστηριότητά του τον καθιστά και στόχο των κατασταλτικών οργανισμών, έτσι στις 2 Φλεβάρη 1989, στα πλαίσια μιας επιχείρησης των Digos (κάτι σαν ιταλικά εκάμ) μετά από ληστεία επιφανούς κοσμηματοπωλείου, με εισβολές σε καταλήψεις και σπίτια αναρχικών, θα συλληφθεί μαζί με τον Giuseppe Stasi και θα καταδικαστούν σε 68 και 54 μήνες φυλάκισης, αντίστοιχα. Ξανά την νύχτα της 19ης Ιούνη 1997, σε επιχείρηση-”σκούπα” των ιταλικών υπηρεσιών ασφαλείας εναντίον αναρχικών καταλήψεων και εκατοντάδων σπιτιών σε όλη τη χώρα, που θα ακολουθήσει την βόμβα στο Palazzo Marino του Μιλάνο, ο Bonanno συλλαμβάνεται μαζί με εκατοντάδες άλλους αναρχικούς.

Στις 2 Φλεβάρη του 2003, επίσης, θα καταδικαστεί σε 6 χρόνια φυλάκισης και 2.000 ευρώ πρόστιμο για ένοπλη ληστεία, στα πλαίσια της “Δίκης Marini”, στην οποία αναρχικοί αγωνιστές καταδικάστηκαν βάσει του ιταλικού θεωρήματος Marini, σύμφωνα με το οποίο όλοι οι αναρχικοι της χώρας (καταλήψεις, ομάδες αλληλεγγύης σε φυλακισμένους, σε μετανάστες κλπ) είναι μέλη μιας “ένοπλης οργάνωσης με σκοπό την ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος”. Για την οργάνωση αυτήν, επινόησαν μέχρι κι ένα (ανύπαρκτο μέχρι τότε και γελοίο) όνομα: ORAI-”Εξεγερσιακή αναρχική επαναστατική διεθνής”. Ο φήμη του Bonanno ως “θεωρητικού” και καταδικασμένου συγγραφέα του χάρισε τη θέση του “ιδεολογικού ηγέτη” αυτής της ανύπαρκτης οργάνωσης, σύμφωνα με τις κατηγορίες. Στο εφετείο, η ποινή του έπεσε στα 3,5 χρόνια. Στην 1 Οκτώβρη, ο Alfredo Bonanno συνελήφθη κοντά στα Τρίκαλα, μετά από σύλληψη του αναρχικού Χρήστου Στρατηγόπουλου μετά από ένοπλη ληστεία τράπεζας. Ο Χρήστος Στρατηγόπουλος διατηρεί επίσης αναρχικές εκδόσεις (Σίσυφος, Επαναστατική Αυτοοργάνωση), ενώ ο Alfredo βρισκόταν ως προσκεκλημένος του στην Ελλάδα, για μια σειρά ομιλιών με αφορμή το βιβλίο του “Κυριαρχία και εξέγερση στην μεταβιομηχανική κοινωνία” που είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις του “Ελευθεριακου Ινστιτούτου Κοινωνικών Μελετών Ιωαννίνων” το οποίο λειτουργούσε ο Χρήστος Στρατηγόπουλος, ο οποίος από την σύλληψή του ήδη, ανέλαβε την πλήρη ευθύνη για την ληστεία της τράπεζας, αναφέροντας ότι κατέφυγε στην ενέργεια αυτή για προσωπικούς βιοποριστικούς λόγους, για την αποπληρωμή επαχθών τραπεζικών δανείων. Ο Χρήστος Στρατηγόπουλος, είχε συλληφθεί στα 1994 με τους αναρχικούς Antonio Budini, Jean Weir, Carlo Tesseri, και Βαγγελιώ Τζιούτζια κοντά στο Rovereto της Β. Ιταλίας, για ληστεία της τοπικής Αγροτικής Τράπεζας, και είχαν καταδικαστέι σε ποινές φυλάκισης, στα πλαίσια του θεωρήματος Marini, στο οποίο χρησιμοποιήθηκε μια νεαρή κοπέλα προκειμένου να “αναγνωρίσει” τους τέσσερεις αγωνιστές. Σε επόμενη φάση του θεωρήματος “διερευσε” φωτογραφία του Alfredo Bonanno (προ εικοσαετίας) σε σκίτσο των αρχών, στην κορυφή μιας πυραμίδας με γραμμές να τον συνδέεουν με τους συλληφθέντες και άλλους αγωνιστές.

Είμαστε μάρτυρες μιας επανάληψης τέτοιων μεθοδεύσεων και στην Ελλάδα, με τα δημοσιεύματα που “διαρρέουν” ανά λίγες μέρες σχετικά με πιθανή συμμετοχή του Alfredo Bonanno και σε άλλη ληστεία στο Αργοστόλι, καθώς στήνεται ένα κλίμα φυσικής εξόντωσης του “παππού” Alfredo, που παρά τα 73 του χρόνια και τη βεβαρυμένη υγεία του, δεν εγκαταλείπει τα “όπλα” του. Ορισμένα απ’ αυτά τα όπλα κρίνουμε θεμιτό να ρίξουμε στην μάχη που μαίνεται στην χώρα μας, καθώς το Κεφάλαιο αναδιαρθρώνεται, επιχειρώντας μια πρωτοφανή υποτίμηση της εργασίας και κατεπέκτασι των βιοτικών συνθηκών, μέσα σ’ ένα κλίμα εθνικής συναίνεσης των ιδεολογικών, συνδικαλιστικών και πολιτικών παραγόντων του, εκθέτοντάς τους έτσι σε κρίση. Ο διευθυντής τράπεζας-πασόκος-πρόεδρος της γσεε-και πρόσφατα προπυλακισμένος από απεργούς στην πορεία της 5/3, κάτι παραπάνω θα ξέρει επ’ αυτού. Να πάρουμε πίσω τους αιχμαλώτους μας, το απελευθερώσουμε το μέλλον, να αντιστρέψουμε την κρίση. Ακολουθούν κείμενα του Alfredo M. Bonanno. Σημείωση: Τα κείμενα αυτά (παρουσιάζουμε εδώ λόγω περιορισμένης άνεσης μερικά σύντομα κείμενα και σημειώσεις κι όχι τα κύρια έργα του συγγραφέα) γράφτηκαν δεκαετίες πριν, κι ανήκουν σε μια εποχή (της καπιταλιστικής αθωότητας-της υποθηκευμένης ευμάρειας και της επαναστατικής υποχώρησης) που για την Ελλάδα πέρασε ανεπιστρεπτί τον Δεκέμβρη του 2008. Με την έννοια αυτή, όπως σημειώνει κι ο συγγραφέας σε μια επανέκδοση του La Gioia Armata, πολλά απ’ τα ερωτήματα της εποχής έχουν απαντηθεί απ’ την ίδια την Ιστορία. Ωστόσο, η σκέψη παραμένει άξια ιδιαίτερης αναφοράς.

Monday, July 5, 1999

ΛΟΓΟΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΝΙΚΟ ΜΑΖΙΩΤΗ Συνέλευση Αναρχικών, Οκτώβρης 1999

undefined

Στα πλαίσια της αντιπληροφόρησης των αγωνιστών στην κατεύθυνση της διεθνοποίησης των αγώνων ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, και σ΄ όλη τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του Ν. Μαζιώτη, στάλθηκαν μεταφρασμένα στο εξωτερικό όλα σχεδόν τα κείμενα του συντρόφου που έστειλε από τη φυλακή καθώς και αναρχικό έντυπο υλικό για την υπόθεσή του και τον αγώνα των κατοίκων του Στρυμονικού. Πολλά από αυτά δημοσιεύτηκαν σε έντυπα συντρόφων στην Ιταλία, την Ισπανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, τις Η.Π.Α και αλλού.

Μετά τον προσδιορισμό της δίκης του, στις αρχές του Ιούνη, -και όσον αφορά τη συγκεκριμένη κατεύθυνση διεθνοποίησης του αγώνα - η Συνέλευση Αναρχικών απηύθυνε ένα κείμενο-κάλεσμα αλληλεγγύης σε συλλογικότητες και σε φυλακισμένους αγωνιστές στην Ευρώπη και στην Βορ. Αμερική. (Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Αναρχικό Δελτίο Αντιπληροφόρησης και Δράσης, Νο 3, απ΄ όπου και αναδημοσιεύεται εδώ). Παράλληλα επίσης προτάθηκε σε ορισμένους συντρόφους από το εξωτερικό να έρθουν αυτοπροσώπως στην Ελλάδα για τη δίκη. Παρά το σύντομο χρονικό διάστημα, μέχρι τη δίκη στις 5 Ιούλη, οι περισσότεροι μπόρεσαν να ανταποκριθούν και ήρθαν, δίνοντας με την παρουσία τους και τη συμμετοχή τους μια διεθνή διάσταση στην αλληλεγγύη.

Στο παρόν φυλλάδιο δημοσιεύονται οι τοποθετήσεις τριών από τους συντρόφους που ήρθαν στην Αθήνα, αυτών που κατέθεσαν ως μάρτυρες στην δίκη του Ν. Μαζιώτη, εκφράζοντας το δικό τους λόγο αλληλεγγύης. Πρόκειται για τον Alfredo Bonanno από την Κατάνια της Σικελίας, πρώην φυλακισμένο του ιταλικού κράτους και εκδότη του περιοδικού Anarchismo, τον Costantino Cavalleri από την Unione Anarchici Sardi και εκδότη του περιοδικού Nihil, και την Hellyette Bess από το Παρίσι, πρώην φυλακισμένη του γαλλικού κράτους για τη συμμετοχή της στην ομάδα Action Directe και μέλος της εφημερίδας International. Η "Απολογία" του Ν. Μαζιώτη στο δικαστήριο δημοσιεύτηκε ήδη και κυκλοφορεί σε ξεχωριστό φυλλάδιο από το Σεπτέμβρη.

Ο Νίκος Μαζιώτης, κατηγορούμενος για απόπειρα έκρηξης στο Υπουργείο Βιομηχανίας και Ανάπτυξης, καθώς επίσης για παράνομη κατοχή όπλων και εκρηκτικών, καταδικάστηκε στις 8 Ιούλη, από το μικτό ορκωτό κακουργοδικείο του κράτους, σε 15ετή φυλάκιση ...με το ελαφρυντικό των μη ταπεινών κινήτρων στις πράξεις του. Δίνοντας ένα μέτρο των πιέσεων που ασκήθηκαν για την εξοντωτική καταδίκη του Μαζιώτη, αμερικανός αξιωματούχος του Πενταγώνου -ενόψει της επίσκεψης και των συνομιλιών του Γουίλιαμ Κοέν (Υπουργού Αμύνης των ΗΠΑ) στην Αθήνα στις 13 Ιούλη-, χαρακτήρισε την 15ετή φυλάκιση του συντρόφου ως "πάρα πολύ καλά νέα" από την Ελλάδα...

Κύριοι,

βρίσκομαι εδώ, σ' αυτήν την αίθουσα του δικαστηρίου, δίπλα στο σύντροφό μου Νίκο Μαζιώτη. Μεταξύ ασυμφιλίωτων εχθρών του Κράτους, μεταξύ αναρχικών.

Κοιτώντας γύρω, σήμερα, στον κόσμο, η κρατική τάξη κυριαρχεί σχεδόν παντού και είναι μια τάξη καταστροφής και θανάτου. Τα πρόσφατα γεγονότα στον πόλεμο στη Σερβία και στο Κόσοβο το μαρτυρούν πλήρως. Οτιδήποτε κάνει το Κράτος, ακόμα και όταν προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από ένα ανθρωπιστικό προσωπείο, μεταφράζεται σε πόλεμο και καταστροφή.

Όμως το Κράτος δεν είναι κάτι αφηρημένο, δεν είναι μια κενή λέξη, αλλά κάτι πολύ συγκεκριμένο. Το Κράτος συγκροτείται από ανθρώπους και πράγματα, από το κεφάλαιο που ασκεί την εκμετάλλευση, που κρατά υπό την εξουσία του εκατομμύρια ανθρώπους ώστε να εξασφαλίζει τα κέρδη των επενδύσεων, από έναν απέραντο διοικητικό και στρατιωτικό μηχανισμό που κυβερνά, χειρίζεται και σκοτώνει καθημερινά.

Πολλές είναι οι καταστάσεις στις οποίες συγκεκριμενοποιείται η κυριαρχία του κεφάλαιου και του Κράτους. Μια από αυτές είναι εκείνη του Στρυμονικού, όπου ένας ολόκληρος πληθυσμός υποχρεώθηκε να αποδεχτεί με τη βία την εγκατάσταση ενός εργοστασίου μεταλλουργίας για την εξόρυξη χρυσού, με όλες τις συνέπειες της μόλυνσης, της καταστροφής του περιβάλλοντος κ.λπ.

Ο μαζικός αγώνας που αναπτύχθηκε συνεχίζεται ακόμα και αυτή τη στιγμή, με την παρέμβαση εκατοντάδων ανθρώπων και την παρουσία και την αλληλεγγύη των αναρχικών.

Αλληλεγγύη επαναστατική.

Η επίθεση που πραγματοποίησε ο Νίκος Μαζιώτης ενάντια στο Υπουργείο Βιομηχανίας αποτελεί μέρος αυτού του παγκόσμιου σχεδίου αλληλεγγύης και, για μένα, έχει δύο έννοιες:

α) μια συγκεκριμένη μορφή αλληλεγγύης με τον αγώνα του Στρυμονικού

β) να σας εμποδίσει να κοιμάστε ήσυχοι πάνω στην έδρα σας.

Παντού στον κόσμο αναπτύσσονται αγώνες και συχνά παίρνουν την, περισσότερο ή λιγότερο, φανερή μορφή των αυτοδιαχειριζόμενων αγώνων. Όταν αυτοί οι αγώνες ξεσπούν, οι αναρχικοί βρίσκονται πάντα στο εσωτερικό τους, αναπόσπαστο μέρος της επιθυμίας για ελευθερία των ανθρώπων που θέλουν να ζήσουν δίχως αφεντικά και εκμετάλλευση.

Στην Ιταλία, για παράδειγμα, ο αγώνας του Κόμιζο, για να εμποδιστεί η δημιουργία της αμερικάνικης βάσης των πυραύλων Κρουζ, διήρκεσε πάνω από δύο χρόνια, και οι αναρχικοί ήταν παρόντες. Παράδειγμα, ο αγώνας στην περιοχή των Δυτικών Άλπεων ενάντια στην εγκατάσταση των τρένων υψηλής ταχύτητας που βρίσκεται σε εξέλιξη, και οι αναρχικοί είναι παρόντες. Παράδειγμα, ο αγώνας ενάντια στην τεχνολογία, που είδε να κατεδαφίζονται εκατοντάδες πυλώνες υψηλής τάσης, που βρίσκεται σε εξέλιξη και που οι αναρχικοί είναι παρόντες.

Ο Νίκος Μαζιώτης δεν είναι μόνος. Σε κάθε γωνιά της γης, άνθρωποι σαν κι αυτόν είναι δηλωμένοι εχθροί του Κράτους και συνεπώς δεν περιμένουν άλλο από το να περάσουν στην επίθεση.

Ίσως εσείς να κληθείτε από τον αμερικάνο αφέντη, που προχωρά την παγκοσμιοποίηση κυριαρχώντας σε ολόκληρο τον κόσμο, να δώσετε και με αυτή τη δίκη μια παραδειγματική απάντηση κατά της λεγόμενης τρομοκρατίας.

Για μας τους αναρχικούς, τρομοκράτης είναι μόνο το Κράτος, και αυτό έγινε ορατό πρόσφατα στο Κόσοβο και τη Σερβία, όπου σκόρπισε παντού και αδιακρίτως το θάνατο και την καταστροφή.

Δεν είναι τρομοκράτης ο Νίκος Μαζιώτης επειδή αγωνίζεται για την ελευθερία και την αναρχία.

Δεν μπορείτε να τον σταματήσετε! Δεν μπορείτε να μας σταματήσετε!

5 Ιούλη ΄99, Alfredo Bonanno