Ελευθερος με περιοριστικούς όρους ο αναρχικός συντροφος Χρήστος Στρατηγόπουλος

Σήμερα το πρωί 30 ιουλιου το δικαστήριο της Πάτρας αποφάσισε να αφεθεί ελεύθερος ο Χρήστος Στρατηγόπουλος, με περιοριστικούς όρους.

Η δίκη, λόγω απουσίας μαρτύρων, αναβάλλεται γαι τις 5 Νόεμβρη 2012


Κείμενα και σημειώσεις του Alfredo M. Bonanno

06/03/2010

by Πρακτορείο Rioters

Εισαγωγικό σημείωμα:

Ο Alfredo Maria Bonanno, γεννημένος το 1937 στην Κατάνη της Σικελίας, είναι απ’ τους πιο πολυγράφους σύγχρονους αναρχικούς, υπεύθυνος των εκδόσεων Anarchismo, αλλά και άλλων εκδοτικών εγχειρημάτων. Το 1977 καταδικάστηκε για το βιβλίο του La Gioia Armata (Οπλισμένη Ευτυχία), σε 18 μήνες φυλάκισης. Το βιβλίο αυτό είχε κυκλοφορήσει σε μια ιστορική στιγμή που το ιταλικό επαναστατικό κίνημα περνούσε ανοιχτά στην επίθεση, ενώ ανάλογες ήταν οι συνθήκες και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες (Γερμανία, Ισπανία, Αγγλία) και το ζήτημα της βίας βρισκόταν στην καθημερινή διάταξη. Η συνεισφορά του έγκειται σε έναν εορτασμό της διάχυτης ταξικής βίας που απελευθερώνει και ικανοποιεί το άτομο, αλλά ταυτόχρονα κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την εμφάνιση του ένοπλου κόμματος, που περιορίζει την ταξική σύγκρουση σε μια μιλιταριστική διάσταση, επιβάλλοντας τη μεσολάβηση μιας μικρής μειοψηφίας ένοπλων στην πολυπλοκότητα δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που αγωνίζονταν με κάθε μέσο ενάντια στην τρέχουσα αναδιοργάνωση του Κεφαλαίου, που εκείνη τη στιγμή φαινόταν ασθενής. Στο πνεύμα του βιβλίου, κάθε αυθεντική απελευθερωτική και καταστροφική δράση, προέρχεται από μια λογική ικανοποίησης απ’ τον αγώνα, κι όχι ενός αυτοθυσιαζόμενου καθήκοντος σύμφωνου με τις ντιρεκτίβες μιας μικρο-γραφειοκρατίας. Το ιταλικό ανώτατο δικαστήριο διέταξε την καταστροφή των αντιτύπων του βιβλίου που κυκλοφορούσαν στο εμπόριο, ενώ απέστειλε εγκύκλιο στις δημόσιες βιβλιοθήκες να ξεφορτωθούν τα αντίτυπα που πιθανώς είχαν. Αρκετοί βιβλιοθηκάριοι αντιτάθηκαν σ’ αυτήν την ναζιστικής έμπνευσης τακτική. Απαγορεύτηκε γενικά η κυκλοφορία του, ενώ κατασχέθηκαν αντίτυπα που διέθεταν στα σπίτια τους αναρχικοί αγωνιστές στα πλαίσια αστυνομικών επιχειρήσεων-εισβολών κατ’ οίκων. Λίγο αργότερα, ο συγγραφέας κατηγορήθηκε ως “υποκινητής” της Azione Rivoluzionaria, μιας ένοπλης οργάνωσης του 1976-79, που δρούσε βάσει “ομάδων συγγενείας” σε όλη την κεντρική Ιταλία, εναντίον κυρίως εφημερίδων και κομματικών γραφείων, και ανάλογων “χειραγωγικών μηχανισμών κατασκευής της συναίνεσης”. Στα 1979 η οργάνωση πρακτικά διαλύεται με την προσαγωγή 86 ατόμων και τη σύλληψη των Salvatore Cinieri και Gianfranco Faina. Ο πρώτος θα πεθάνει στη φυλακή σε συμπλοκή με ποινικούς κρατουμένους, όταν υπερασπίστηκε έναν κρατούμενο που θεωρούνταν ύποπτος για κατάδοση σχεδίου απόδρασης, ενώ ο δεύτερος θα αφεθεί ελεύθερος να πεθάνει από καρκίνο του πνεύμονος, όταν του διαγνώστηκε όγκος κατά την κράτησή του.

Με την υποχώρηση του κινήματος, το ενδιαφέρον του συγγραφέα στράφηκε στην κριτική των παραδοσιακών συνδικαλιστικών και οργανωτικών δομών, καθώς και στις νέες μητροπολιτικές εξεγέρσεις, που επανεμφανίζονται στη δύση σταθερά μετά το ’80, χωρίς την καθοδήγηση κανενός κόμματος, χωρίς φανερά αιτήματα κλπ. Κάποια απ’ τα πιο γνωστά έργα του, που κυκλοφορούν στα αγγλικά χάρη στο μεταφραστικό έργο της Jean Weir, είναι και τα The Anarchist Tension, Anarchism and the National Liberation Struggle, A Critique of Syndicalist Methods, For An Anti-authoritarian Insurrectionalist International (Μάλλον εξαντλημένη στα ελληνικά μπροσούρα Για μια Αντιεξουσιαστική Εξεγερτική Διεθνή, από τις εκδόσεις Επαναστατική Αυτοοργάνωση), Let’s Destroy Work, Let’s Destroy the Economy, Palestine Mon Amour, Locked Up, From Riot to Insurrection, κείμενα για τον Χέγκελ, τον Στίρνερ, τον συνδικαλισμό και την εργατική αυτονομία κ.α. Η γνωστή πολύχρονη δραστηριότητά του τον καθιστά και στόχο των κατασταλτικών οργανισμών, έτσι στις 2 Φλεβάρη 1989, στα πλαίσια μιας επιχείρησης των Digos (κάτι σαν ιταλικά εκάμ) μετά από ληστεία επιφανούς κοσμηματοπωλείου, με εισβολές σε καταλήψεις και σπίτια αναρχικών, θα συλληφθεί μαζί με τον Giuseppe Stasi και θα καταδικαστούν σε 68 και 54 μήνες φυλάκισης, αντίστοιχα. Ξανά την νύχτα της 19ης Ιούνη 1997, σε επιχείρηση-”σκούπα” των ιταλικών υπηρεσιών ασφαλείας εναντίον αναρχικών καταλήψεων και εκατοντάδων σπιτιών σε όλη τη χώρα, που θα ακολουθήσει την βόμβα στο Palazzo Marino του Μιλάνο, ο Bonanno συλλαμβάνεται μαζί με εκατοντάδες άλλους αναρχικούς.

Στις 2 Φλεβάρη του 2003, επίσης, θα καταδικαστεί σε 6 χρόνια φυλάκισης και 2.000 ευρώ πρόστιμο για ένοπλη ληστεία, στα πλαίσια της “Δίκης Marini”, στην οποία αναρχικοί αγωνιστές καταδικάστηκαν βάσει του ιταλικού θεωρήματος Marini, σύμφωνα με το οποίο όλοι οι αναρχικοι της χώρας (καταλήψεις, ομάδες αλληλεγγύης σε φυλακισμένους, σε μετανάστες κλπ) είναι μέλη μιας “ένοπλης οργάνωσης με σκοπό την ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος”. Για την οργάνωση αυτήν, επινόησαν μέχρι κι ένα (ανύπαρκτο μέχρι τότε και γελοίο) όνομα: ORAI-”Εξεγερσιακή αναρχική επαναστατική διεθνής”. Ο φήμη του Bonanno ως “θεωρητικού” και καταδικασμένου συγγραφέα του χάρισε τη θέση του “ιδεολογικού ηγέτη” αυτής της ανύπαρκτης οργάνωσης, σύμφωνα με τις κατηγορίες. Στο εφετείο, η ποινή του έπεσε στα 3,5 χρόνια. Στην 1 Οκτώβρη, ο Alfredo Bonanno συνελήφθη κοντά στα Τρίκαλα, μετά από σύλληψη του αναρχικού Χρήστου Στρατηγόπουλου μετά από ένοπλη ληστεία τράπεζας. Ο Χρήστος Στρατηγόπουλος διατηρεί επίσης αναρχικές εκδόσεις (Σίσυφος, Επαναστατική Αυτοοργάνωση), ενώ ο Alfredo βρισκόταν ως προσκεκλημένος του στην Ελλάδα, για μια σειρά ομιλιών με αφορμή το βιβλίο του “Κυριαρχία και εξέγερση στην μεταβιομηχανική κοινωνία” που είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις του “Ελευθεριακου Ινστιτούτου Κοινωνικών Μελετών Ιωαννίνων” το οποίο λειτουργούσε ο Χρήστος Στρατηγόπουλος, ο οποίος από την σύλληψή του ήδη, ανέλαβε την πλήρη ευθύνη για την ληστεία της τράπεζας, αναφέροντας ότι κατέφυγε στην ενέργεια αυτή για προσωπικούς βιοποριστικούς λόγους, για την αποπληρωμή επαχθών τραπεζικών δανείων. Ο Χρήστος Στρατηγόπουλος, είχε συλληφθεί στα 1994 με τους αναρχικούς Antonio Budini, Jean Weir, Carlo Tesseri, και Βαγγελιώ Τζιούτζια κοντά στο Rovereto της Β. Ιταλίας, για ληστεία της τοπικής Αγροτικής Τράπεζας, και είχαν καταδικαστέι σε ποινές φυλάκισης, στα πλαίσια του θεωρήματος Marini, στο οποίο χρησιμοποιήθηκε μια νεαρή κοπέλα προκειμένου να “αναγνωρίσει” τους τέσσερεις αγωνιστές. Σε επόμενη φάση του θεωρήματος “διερευσε” φωτογραφία του Alfredo Bonanno (προ εικοσαετίας) σε σκίτσο των αρχών, στην κορυφή μιας πυραμίδας με γραμμές να τον συνδέεουν με τους συλληφθέντες και άλλους αγωνιστές.

Είμαστε μάρτυρες μιας επανάληψης τέτοιων μεθοδεύσεων και στην Ελλάδα, με τα δημοσιεύματα που “διαρρέουν” ανά λίγες μέρες σχετικά με πιθανή συμμετοχή του Alfredo Bonanno και σε άλλη ληστεία στο Αργοστόλι, καθώς στήνεται ένα κλίμα φυσικής εξόντωσης του “παππού” Alfredo, που παρά τα 73 του χρόνια και τη βεβαρυμένη υγεία του, δεν εγκαταλείπει τα “όπλα” του. Ορισμένα απ’ αυτά τα όπλα κρίνουμε θεμιτό να ρίξουμε στην μάχη που μαίνεται στην χώρα μας, καθώς το Κεφάλαιο αναδιαρθρώνεται, επιχειρώντας μια πρωτοφανή υποτίμηση της εργασίας και κατεπέκτασι των βιοτικών συνθηκών, μέσα σ’ ένα κλίμα εθνικής συναίνεσης των ιδεολογικών, συνδικαλιστικών και πολιτικών παραγόντων του, εκθέτοντάς τους έτσι σε κρίση. Ο διευθυντής τράπεζας-πασόκος-πρόεδρος της γσεε-και πρόσφατα προπυλακισμένος από απεργούς στην πορεία της 5/3, κάτι παραπάνω θα ξέρει επ’ αυτού. Να πάρουμε πίσω τους αιχμαλώτους μας, το απελευθερώσουμε το μέλλον, να αντιστρέψουμε την κρίση. Ακολουθούν κείμενα του Alfredo M. Bonanno. Σημείωση: Τα κείμενα αυτά (παρουσιάζουμε εδώ λόγω περιορισμένης άνεσης μερικά σύντομα κείμενα και σημειώσεις κι όχι τα κύρια έργα του συγγραφέα) γράφτηκαν δεκαετίες πριν, κι ανήκουν σε μια εποχή (της καπιταλιστικής αθωότητας-της υποθηκευμένης ευμάρειας και της επαναστατικής υποχώρησης) που για την Ελλάδα πέρασε ανεπιστρεπτί τον Δεκέμβρη του 2008. Με την έννοια αυτή, όπως σημειώνει κι ο συγγραφέας σε μια επανέκδοση του La Gioia Armata, πολλά απ’ τα ερωτήματα της εποχής έχουν απαντηθεί απ’ την ίδια την Ιστορία. Ωστόσο, η σκέψη παραμένει άξια ιδιαίτερης αναφοράς.


Friday, May 28, 2010

Αναφορικά με την σύλληψη των αναρχικών Χρήστου Στρατηγόπουλου και Alfredo Maria Bonanno


Την Πέμπτη 1 Οκτωβρίου γίνεται ληστεία στην Τράπεζα Πειραιώς στα Τρίκαλα. Μετά από λίγο χρονικό διάστημα ανακοινώνεται πως συνελήφθη ο ληστής και ο συνεργός του. Πρόκειται για τους αναρχικούς Χρήστο Στρατηγόπουλο 46 ετών και Αλφρέντο Μαρία Μπονάνο 73 ετών. Η γνωστοποίηση των ονομάτων τους κινητοποιεί την αντιτρομοκρατική που σπεύδει να τους ανακρίνει.

Ο Μπονάνο είναι γνωστός για τις θεωρητικές απόψεις του που «κατατάσσονται» στον «εξεγερτικό αναρχισμό», έχει διωχθεί κατά το παρελθόν από το Ιταλικό κράτος για τις δημοσιοποιημένες απόψεις του σχετικά με την ένοπλη βία και συγκεκριμένα το 1977 για το βιβλίο του Joya Armata. Συμμετείχε στην ομάδα που εξέδιδε το περιοδικό Anarchismo και έχει συγγράψει αρκετά βιβλία αναρχικού περιεχομένου.

Στις 2 Οκτωβρίου του 1989 καταδικάζεται σε 68 μήνες φυλακή για τη ληστεία κοσμηματοπωλείου στην Μπέργκαμο της Βορείου Ιταλίας, που έγινε στις 2 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους. Κινητοποιήσεις αλληλεγγύης είχαν γίνει σε πολλές πόλεις της Ιταλίας, σε Βιέννη, Παρίσι, Καναδά, Σουηδία και Ελλάδα. Μαζί του καταδικάστηκε και ο Γ. Στάζι σε ποινή 54 μηνών.

Ο Χρήστος Στρατηγόπουλος είναι γνωστός για την αναρχική και κοινωνική του δράση. Στις 19 Σεπτεμβρίου του 1994, συλλαμβάνεται μαζί με τους αναρχικούς Antonio Budini, Jean Weir, Carlo Tesseri, και Βαγγελιώ Τζιούτζια κοντά στο Rovereto. Κατηγορείται μαζί με τους υπόλοιπους για μία ένοπλη ληστεία στην Αγροτική Τράπεζα του Serravalle, στην Ιταλία.

Στις 30 Σεπτεμβρίου γίνεται η προκαταρκτική δίκη των πέντε αναρχικών στο δικαστήριο του Rovereto. Επιβάλλονται τρεις ποινές πενταετούς κάθειρξης (Antonio, Χρήστος, Jean), μια εξαετούς (για τον Carlo, ο οποίος έχει κατηγορηθεί ξανά για ληστεία) και αθωώνεται η Βαγγελιώ Τζιούτζια.

Στις 17 Σεπτεμβρίου του 1996. Ο ανώτατος δικαστικός Claudio D’Angelo (ειδικός σε προανακριτικές έρευνες), υπογράφει 29 εντάλματα σύλληψης εναντίον αναρχικών, κατόπιν αίτησης των εισαγγελέων Antonio Marini και Franco Ionta. Κατηγορούνται, μαζί με 39 άλλους ανθρώπους, για συμμετοχή σε μια «ένοπλη παράνομη οργάνωση», καθώς επίσης για συνομωσία, φόνο, ληστείες, βομβιστικές επιθέσεις, απαγωγές κλπ κλπ. Ο Marini της δίνει το όνομα: O.R.A.I. (που υποτίθεται πως σημαίνει «επαναστατική αναρχική εξεγερσιακή οργάνωση») και έναν ηγέτη, τον Alfredo Maria Bonanno.

Το 1997 ξανατίθεται σε εφαρμογή η δίωξη του εισαγγελέα Marini.

Στις 25 Οκτωβρίου αποφυλακίζονται από τη φυλακή της Rebibbia λόγω «κακοδικίας» η Emma Sassosi και ο Alfredo Bonanno, που μαζί με άλλους αναρχικούς που κατηγορούνται από τους Marini και Ionta, κρατούνταν παράνομα και δεν ανακρίθηκαν εντός πέντε ημερών από τον ανώτατο εισαγγελέα D’Angelo.

Την 1 Φεβρουαρίου του 2003 στη δίκη μαζί με άλλους αναρχικούς, μετά από την δίωξη που είχε ασκήσει ο εισαγγελέας Marini, ο Alfredo Maria Bonanno καταδικάζεται σε 6 χρόνια συν 2.000 ευρώ πρόστιμο (σε πρώτο βαθμό είχε καταδικαστεί σε 3 χρόνια κι 6 μήνες). Αποφυλακίζεται για λόγους υγείας το 2006 και τίθεται σε κατ’ οίκον περιορισμό.

Ο Bonanno από τις αρχές του1990 έχει έρθει αρκετές φορές στην Ελλάδα σε εκδηλώσεις αναρχικών και αντιεξουσιαστών. Τελευταία είχε έρθει τον Μάρτιο του 2009, όπου πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις με αφορμή την έκδοση στα ελληνικά του βιβλίου του «Κυριαρχία και εξέγερση στην μεταβιομηχανική κοινωνία».

Wednesday, May 26, 2010

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΚΛΑΒΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΥΝΑΜΙΤΗΣ




Είναι πράγματα παλιά, του περασμένου αιώνα. Η εξαθλίωση - την οποία η πρόοδος έμοιαζε να έχει εξορίσει από τη Δύση - επιστρέφει και δείχνει τα δόντια της. Οι τραπεζίτες δεν πηδάνε ακόμα από τα παράθυρα, όμως οι δρόμοι γεμίζουν με φτωχούς. Εργοστάσια και μαγαζιά κατεβάζουν ρολά. Εκατομμύρια άτομα βρίσκονται χωρίς τα μέσα για ν’ αντιμετωπίσουν το μέλλον. Είχαν υποσχεθεί ότι μια ζωή στα γόνατα, ανάμεσα σε μια εργασία προς όφελος ενός αφεντικού και μια υπακοή στις επιθυμίες της κυβέρνησης, θα εξασφάλιζε τουλάχιστον μια ήσυχη επιβίωση. Πλέον είναι ξεκάθαρο σε όλους ότι επρόκειτο για ένα ψέμα.

Είναι πράγματα παλιά, του περασμένου αιώνα. Οι ουρές μπροστά από τα συσσίτια μεγαλώνουν. Στα σούπερ μάρκετ ο αριθμός των κλοπών συνεχώς αυξάνεται. Οι διαδικασίες κατασχέσεων πληθαίνουν. Ενώ στα χαμηλά ψάχνονται πως δε θα πεθάνουν της πείνας, στα ψηλά προετοιμάζονται για τα χειρότερα, για την τρομακτική κοινωνική έκρηξη. Εγγυώνται «μηδενική ανοχή» για όποιον παραβιάζει το νόμο. Κατασκευάζουν νέες δομές εγκλεισμού για ιθαγενείς και μετανάστες. Στρατιώτες και «εθελοντές» περιπολούν τις βίντεο-επιτηρούμενες συνοικίες. Οι φτωχοί, γέροι ή νέοι, πρέπει να το ξέρουν: αυτό που θα τους επιτρέπεται θα είναι να πεθάνουν μέσα στην ένδεια ή να αυτοκτονήσουν.

Είναι πράγματα παλιά, του περασμένου αιώνα. Σήμερα όλο και περισσότερα άτομα απλώνουν τα χέρια τους εκεί όπου ο πλούτος υπάρχει σε αφθονία. Μερικοί έχουν και ένα όνειρο μέσα στην καρδιά: όπως εκείνοι οι δύο αναρχικοί, ο Χρήστος και ο Αλφρέντο, που την 1η Οκτώβρη συνελήφθησαν στην Ελλάδα για ένα χτύπημα σε μια τράπεζα. Ο πρώτος τη λήστεψε με το όπλο στο χέρι. Ο δεύτερος λένε ότι τον βοήθησε, παραλαμβάνοντας το χρήμα. Οι δύο αναρχικοί, ο ένας έλληνας και ο άλλος ιταλός, βρίσκονται τώρα πίσω από τα κάγκελα. Η φυλακή είναι ο υποσχόμενος προορισμός για όποιον δεν παραδίδεται στην προοπτική να ψοφήσει μέσα στην εξαθλίωση, ο υποσχόμενος προορισμός για τους εχθρούς κάθε εκμετάλλευσης και κάθε εξουσίας. Είναι πράγματα παλιά, του περασμένου αιώνα. Μια οικονομία κομμάτια. Μια ανεργία στα ύψη. Η επιδείνωση των συνθηκών ζωής. Ένας πόλεμος μεταξύ φτωχών υποκινούμενος από τα τσιράκια των κυρίαρχων. Ένας ρατσισμός που από έρπων γίνεται καλπάζων. Ένας πλανήτης που απειλείται από την τεχνολογική ανάπτυξη. Τα Κράτη που εναλλάσσουν το καρότο της δημοκρατίας με το μαστίγιο του απολυταρχισμού...

Σ’ αυτήν τη ξαφνική επιστροφή στο παρελθόν υπάρχει κάτι που ακόμα λείπει: η αξιοπρέπεια που θα εκδιώξει την απελπισία και θα μετατραπεί σε δράση. Η ελευθερία που θα πάψει να είναι το δικαίωμα υπακοής στην εξουσία και θα ξαναγίνει η πρόκληση ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας. Η επιθυμία για ζωή που δεν ικανοποιείται μ’ αυτό που ήδη υπάρχει και θα περάσει στην έφοδο για να αποσπάσει αυτό που ποτέ δεν υπήρξε.

ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΠΑΛΙΟ, ΤΟΥ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟΥ ΑΙΩΝΑ: Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Αναρχικοί

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Το παραπάνω κείμενο κυκλοφόρησε σε μορφή αφίσας στη Ρώμη. Μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε σε μορφή αφίσας ή/και προκήρυξης σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις. για επικοινωνία με τους δύο φυλακισμένους συντρόφους:

Χρήστος Στρατηγόπουλος, Αλφρέντο Μπονάνο

Τζαμαλά 3, 33 100 Άμφισσα

Sunday, May 2, 2010

Ανάληψη ευθύνης - εμπρηστικός μηχανισμός στην Εμπορική Τράπεζα Χανιά , Σάββατο 1 Μαΐου 2010





αναληψη χανια

“Αν στράφηκα στις ληστείες, δεν το έκανα για το κέρδος.

Ήταν ζήτημα αρχής, ήταν ζήτημα δικαίου.

Προτίμησα να διατηρήσω την ελευθερία μου, την ανεξαρτησία μου,

την αξιοπρέπειά μου ως άνθρωπος,

παρά να γίνω δημιουργός πλούτου του αφεντικού μου”



μάριους ζακόμπ (γάλλος ιλλεγκαλιστής)





Υπάρχουν άνθρωποι, που αρνούμενοι το καπιταλιστικό ιδεολόγημα που πλέον έχει εδραιωθεί στα μυαλά των περισσότερων ως ένα εγγενές χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης, ψάχνουν πρακτικές και τρόπους, όπου θα ξεγλιστρήσουν από την καθημερινή παράνοια του.

Η ληστεία μιας τράπεζας είναι μια πρακτική που ακυρώνει με τον πιο άμεσο τρόπο τη σχέση μεταξύ αφεντικού και «δούλου», εκμεταλλευτή και εκμεταλλευόμενου. Αφού επιτρέπει στο υποκείμενο να διαχειρίζεται μόνο του το χρόνο και την όρεξη του για δημιουργία χωρίς να αργοπεθαίνει στα κάτεργα της εργασίας αυξάνοντας με τεράστιους ρυθμούς τα κέρδη των αφεντικών(μικρών και μεγάλων). Αρνείται να παραδώσει ολόκληρη την ζωή του σε αυτό το άνισο οικονομικό σύστημα ζητιανεύοντας ψίχουλα για να μπορέσει να επιβιώσει. Αποτελεί κομμάτι της γενικευμένης επίθεσης ενάντια στο σάπιο κόσμο της υποταγής και μέρος του σχεδίου για την καταστροφή του. Βέβαια, η ληστεία μιας τράπεζας όταν γίνεται με σκοπό να αποκτηθούν περισσότερα καταναλωτικά αγαθά με στόχο την κοινωνική ανέλιξη του ατόμου, δεν αποτελεί πράξη που είναι ενάντια στο υπάρχον, αντιθέτως το συντηρεί. Εν τέλει το υποκείμενο είναι αυτό που καθορίζει την πράξη.

Σε καμία περίπτωση τα χρήματα που αποταμιεύει η κάθε τράπεζα δεν αποτελούν το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου καθώς διαχειρίζεται και κατανέμει άνισα τον ίδιο τον κοινωνικό πλούτο προς όφελος της. Ο ρόλος των τραπεζών γνωστός και μη εξαιρετέος σε όλους .Εκατομμύρια άνθρωποι στον δυτικό κόσμο είναι όμηροι των «ψιλών γραμμάτων» των τραπεζών που μελετημένα και προσεκτικά αδειάζουν τις τσέπες του κόσμου, καθώς επίσης είναι η μήτρα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, που έχει καταρρακώσει τον κόσμο ψυχικά, αλλά και σωματικά. Αλλά και στον υπόλοιπο πλανήτη τελείως απροκάλυπτα υποδουλώνουν ολόκληρες χώρες εκατομμύρια ανθρώπους με το πλέον χιλιοειπωμένο σενάριο της οικονομικής βοήθειας και οικονομικής σταθερότητας.

Στις 28/4 ο Γιάννης Δημητράκης, ο οποίος κατηγορείται για την απαλλοτρίωση της Εθνικής τράπεζας στην οδό Σόλωνος στο κέντρο της Αθήνας στις 16/1/2006, πέρασε ξανά από τα δικαστικά έδρανα για την έφεση της πρωτόδικης ποινής του και θα οδηγούνταν για άλλη μια φορά ενώπιον της δικαιοσύνης, σε ένδειξη αλληλεγγύης αφήσαμε να «κρίνει» η φωτιά και όχι το δικαστήριο τις επιλογές της ζωής του. Έτσι τα ξημερώματα της 27/4 τοποθετήσαμε εκρηκτικό μηχανισμό στην πόρτα της Εμπορικης Τράπεζας στα δικαστήρια στα Χανιά.



ΥΓ1: Αλληλεγγύη στους τρείς καταζητούμενους για την ίδια υπόθεση καθώς και στον Α. Μπονάνο, Χ.Στρατηγόπουλο, Γ. Βούτση-Βογιατζή και σε όσους επέλεξαν να επιτεθούν στους ναούς του χρήματος.



ΥΓ2: Περιμένουμε εναγωνίως την πολιτική κατάρρευση του συστήματος καθώς και την ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας για ένα ταξικό, αντικρατικό και ακηδεμόνευτο πόλεμο.



ΔΙάχυση Αντάρτικης Σκέψης