Ελευθερος με περιοριστικούς όρους ο αναρχικός συντροφος Χρήστος Στρατηγόπουλος

Σήμερα το πρωί 30 ιουλιου το δικαστήριο της Πάτρας αποφάσισε να αφεθεί ελεύθερος ο Χρήστος Στρατηγόπουλος, με περιοριστικούς όρους.

Η δίκη, λόγω απουσίας μαρτύρων, αναβάλλεται γαι τις 5 Νόεμβρη 2012


Κείμενα και σημειώσεις του Alfredo M. Bonanno

06/03/2010

by Πρακτορείο Rioters

Εισαγωγικό σημείωμα:

Ο Alfredo Maria Bonanno, γεννημένος το 1937 στην Κατάνη της Σικελίας, είναι απ’ τους πιο πολυγράφους σύγχρονους αναρχικούς, υπεύθυνος των εκδόσεων Anarchismo, αλλά και άλλων εκδοτικών εγχειρημάτων. Το 1977 καταδικάστηκε για το βιβλίο του La Gioia Armata (Οπλισμένη Ευτυχία), σε 18 μήνες φυλάκισης. Το βιβλίο αυτό είχε κυκλοφορήσει σε μια ιστορική στιγμή που το ιταλικό επαναστατικό κίνημα περνούσε ανοιχτά στην επίθεση, ενώ ανάλογες ήταν οι συνθήκες και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες (Γερμανία, Ισπανία, Αγγλία) και το ζήτημα της βίας βρισκόταν στην καθημερινή διάταξη. Η συνεισφορά του έγκειται σε έναν εορτασμό της διάχυτης ταξικής βίας που απελευθερώνει και ικανοποιεί το άτομο, αλλά ταυτόχρονα κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την εμφάνιση του ένοπλου κόμματος, που περιορίζει την ταξική σύγκρουση σε μια μιλιταριστική διάσταση, επιβάλλοντας τη μεσολάβηση μιας μικρής μειοψηφίας ένοπλων στην πολυπλοκότητα δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που αγωνίζονταν με κάθε μέσο ενάντια στην τρέχουσα αναδιοργάνωση του Κεφαλαίου, που εκείνη τη στιγμή φαινόταν ασθενής. Στο πνεύμα του βιβλίου, κάθε αυθεντική απελευθερωτική και καταστροφική δράση, προέρχεται από μια λογική ικανοποίησης απ’ τον αγώνα, κι όχι ενός αυτοθυσιαζόμενου καθήκοντος σύμφωνου με τις ντιρεκτίβες μιας μικρο-γραφειοκρατίας. Το ιταλικό ανώτατο δικαστήριο διέταξε την καταστροφή των αντιτύπων του βιβλίου που κυκλοφορούσαν στο εμπόριο, ενώ απέστειλε εγκύκλιο στις δημόσιες βιβλιοθήκες να ξεφορτωθούν τα αντίτυπα που πιθανώς είχαν. Αρκετοί βιβλιοθηκάριοι αντιτάθηκαν σ’ αυτήν την ναζιστικής έμπνευσης τακτική. Απαγορεύτηκε γενικά η κυκλοφορία του, ενώ κατασχέθηκαν αντίτυπα που διέθεταν στα σπίτια τους αναρχικοί αγωνιστές στα πλαίσια αστυνομικών επιχειρήσεων-εισβολών κατ’ οίκων. Λίγο αργότερα, ο συγγραφέας κατηγορήθηκε ως “υποκινητής” της Azione Rivoluzionaria, μιας ένοπλης οργάνωσης του 1976-79, που δρούσε βάσει “ομάδων συγγενείας” σε όλη την κεντρική Ιταλία, εναντίον κυρίως εφημερίδων και κομματικών γραφείων, και ανάλογων “χειραγωγικών μηχανισμών κατασκευής της συναίνεσης”. Στα 1979 η οργάνωση πρακτικά διαλύεται με την προσαγωγή 86 ατόμων και τη σύλληψη των Salvatore Cinieri και Gianfranco Faina. Ο πρώτος θα πεθάνει στη φυλακή σε συμπλοκή με ποινικούς κρατουμένους, όταν υπερασπίστηκε έναν κρατούμενο που θεωρούνταν ύποπτος για κατάδοση σχεδίου απόδρασης, ενώ ο δεύτερος θα αφεθεί ελεύθερος να πεθάνει από καρκίνο του πνεύμονος, όταν του διαγνώστηκε όγκος κατά την κράτησή του.

Με την υποχώρηση του κινήματος, το ενδιαφέρον του συγγραφέα στράφηκε στην κριτική των παραδοσιακών συνδικαλιστικών και οργανωτικών δομών, καθώς και στις νέες μητροπολιτικές εξεγέρσεις, που επανεμφανίζονται στη δύση σταθερά μετά το ’80, χωρίς την καθοδήγηση κανενός κόμματος, χωρίς φανερά αιτήματα κλπ. Κάποια απ’ τα πιο γνωστά έργα του, που κυκλοφορούν στα αγγλικά χάρη στο μεταφραστικό έργο της Jean Weir, είναι και τα The Anarchist Tension, Anarchism and the National Liberation Struggle, A Critique of Syndicalist Methods, For An Anti-authoritarian Insurrectionalist International (Μάλλον εξαντλημένη στα ελληνικά μπροσούρα Για μια Αντιεξουσιαστική Εξεγερτική Διεθνή, από τις εκδόσεις Επαναστατική Αυτοοργάνωση), Let’s Destroy Work, Let’s Destroy the Economy, Palestine Mon Amour, Locked Up, From Riot to Insurrection, κείμενα για τον Χέγκελ, τον Στίρνερ, τον συνδικαλισμό και την εργατική αυτονομία κ.α. Η γνωστή πολύχρονη δραστηριότητά του τον καθιστά και στόχο των κατασταλτικών οργανισμών, έτσι στις 2 Φλεβάρη 1989, στα πλαίσια μιας επιχείρησης των Digos (κάτι σαν ιταλικά εκάμ) μετά από ληστεία επιφανούς κοσμηματοπωλείου, με εισβολές σε καταλήψεις και σπίτια αναρχικών, θα συλληφθεί μαζί με τον Giuseppe Stasi και θα καταδικαστούν σε 68 και 54 μήνες φυλάκισης, αντίστοιχα. Ξανά την νύχτα της 19ης Ιούνη 1997, σε επιχείρηση-”σκούπα” των ιταλικών υπηρεσιών ασφαλείας εναντίον αναρχικών καταλήψεων και εκατοντάδων σπιτιών σε όλη τη χώρα, που θα ακολουθήσει την βόμβα στο Palazzo Marino του Μιλάνο, ο Bonanno συλλαμβάνεται μαζί με εκατοντάδες άλλους αναρχικούς.

Στις 2 Φλεβάρη του 2003, επίσης, θα καταδικαστεί σε 6 χρόνια φυλάκισης και 2.000 ευρώ πρόστιμο για ένοπλη ληστεία, στα πλαίσια της “Δίκης Marini”, στην οποία αναρχικοί αγωνιστές καταδικάστηκαν βάσει του ιταλικού θεωρήματος Marini, σύμφωνα με το οποίο όλοι οι αναρχικοι της χώρας (καταλήψεις, ομάδες αλληλεγγύης σε φυλακισμένους, σε μετανάστες κλπ) είναι μέλη μιας “ένοπλης οργάνωσης με σκοπό την ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος”. Για την οργάνωση αυτήν, επινόησαν μέχρι κι ένα (ανύπαρκτο μέχρι τότε και γελοίο) όνομα: ORAI-”Εξεγερσιακή αναρχική επαναστατική διεθνής”. Ο φήμη του Bonanno ως “θεωρητικού” και καταδικασμένου συγγραφέα του χάρισε τη θέση του “ιδεολογικού ηγέτη” αυτής της ανύπαρκτης οργάνωσης, σύμφωνα με τις κατηγορίες. Στο εφετείο, η ποινή του έπεσε στα 3,5 χρόνια. Στην 1 Οκτώβρη, ο Alfredo Bonanno συνελήφθη κοντά στα Τρίκαλα, μετά από σύλληψη του αναρχικού Χρήστου Στρατηγόπουλου μετά από ένοπλη ληστεία τράπεζας. Ο Χρήστος Στρατηγόπουλος διατηρεί επίσης αναρχικές εκδόσεις (Σίσυφος, Επαναστατική Αυτοοργάνωση), ενώ ο Alfredo βρισκόταν ως προσκεκλημένος του στην Ελλάδα, για μια σειρά ομιλιών με αφορμή το βιβλίο του “Κυριαρχία και εξέγερση στην μεταβιομηχανική κοινωνία” που είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις του “Ελευθεριακου Ινστιτούτου Κοινωνικών Μελετών Ιωαννίνων” το οποίο λειτουργούσε ο Χρήστος Στρατηγόπουλος, ο οποίος από την σύλληψή του ήδη, ανέλαβε την πλήρη ευθύνη για την ληστεία της τράπεζας, αναφέροντας ότι κατέφυγε στην ενέργεια αυτή για προσωπικούς βιοποριστικούς λόγους, για την αποπληρωμή επαχθών τραπεζικών δανείων. Ο Χρήστος Στρατηγόπουλος, είχε συλληφθεί στα 1994 με τους αναρχικούς Antonio Budini, Jean Weir, Carlo Tesseri, και Βαγγελιώ Τζιούτζια κοντά στο Rovereto της Β. Ιταλίας, για ληστεία της τοπικής Αγροτικής Τράπεζας, και είχαν καταδικαστέι σε ποινές φυλάκισης, στα πλαίσια του θεωρήματος Marini, στο οποίο χρησιμοποιήθηκε μια νεαρή κοπέλα προκειμένου να “αναγνωρίσει” τους τέσσερεις αγωνιστές. Σε επόμενη φάση του θεωρήματος “διερευσε” φωτογραφία του Alfredo Bonanno (προ εικοσαετίας) σε σκίτσο των αρχών, στην κορυφή μιας πυραμίδας με γραμμές να τον συνδέεουν με τους συλληφθέντες και άλλους αγωνιστές.

Είμαστε μάρτυρες μιας επανάληψης τέτοιων μεθοδεύσεων και στην Ελλάδα, με τα δημοσιεύματα που “διαρρέουν” ανά λίγες μέρες σχετικά με πιθανή συμμετοχή του Alfredo Bonanno και σε άλλη ληστεία στο Αργοστόλι, καθώς στήνεται ένα κλίμα φυσικής εξόντωσης του “παππού” Alfredo, που παρά τα 73 του χρόνια και τη βεβαρυμένη υγεία του, δεν εγκαταλείπει τα “όπλα” του. Ορισμένα απ’ αυτά τα όπλα κρίνουμε θεμιτό να ρίξουμε στην μάχη που μαίνεται στην χώρα μας, καθώς το Κεφάλαιο αναδιαρθρώνεται, επιχειρώντας μια πρωτοφανή υποτίμηση της εργασίας και κατεπέκτασι των βιοτικών συνθηκών, μέσα σ’ ένα κλίμα εθνικής συναίνεσης των ιδεολογικών, συνδικαλιστικών και πολιτικών παραγόντων του, εκθέτοντάς τους έτσι σε κρίση. Ο διευθυντής τράπεζας-πασόκος-πρόεδρος της γσεε-και πρόσφατα προπυλακισμένος από απεργούς στην πορεία της 5/3, κάτι παραπάνω θα ξέρει επ’ αυτού. Να πάρουμε πίσω τους αιχμαλώτους μας, το απελευθερώσουμε το μέλλον, να αντιστρέψουμε την κρίση. Ακολουθούν κείμενα του Alfredo M. Bonanno. Σημείωση: Τα κείμενα αυτά (παρουσιάζουμε εδώ λόγω περιορισμένης άνεσης μερικά σύντομα κείμενα και σημειώσεις κι όχι τα κύρια έργα του συγγραφέα) γράφτηκαν δεκαετίες πριν, κι ανήκουν σε μια εποχή (της καπιταλιστικής αθωότητας-της υποθηκευμένης ευμάρειας και της επαναστατικής υποχώρησης) που για την Ελλάδα πέρασε ανεπιστρεπτί τον Δεκέμβρη του 2008. Με την έννοια αυτή, όπως σημειώνει κι ο συγγραφέας σε μια επανέκδοση του La Gioia Armata, πολλά απ’ τα ερωτήματα της εποχής έχουν απαντηθεί απ’ την ίδια την Ιστορία. Ωστόσο, η σκέψη παραμένει άξια ιδιαίτερης αναφοράς.


Tuesday, October 27, 2009

Ανάληψη ευθύνης για εμπρηστικές επιθέσεις στη Θεσσαλονίκη

undefined


Πρώτη καταχώρηση: Τρίτη, 27 Οκτωβρίου 2009, 04:21

Την ευθύνη για εμπρηστικές επιθέσεις στη Θεσσαλονίκη αναλαμβάνει με ηλεκτρονικό μήνυμα στη zougla.gr η οργάνωση «Συμβούλιο αποδόμησης της τάξης».

Συγκεκριμένα, για την τοποθέτηση των εμπρηστικών μηχανισμών στα γραφεία του υπουργού Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Χάρη Καστανίδη, του υφυπουργού Προστασίας του Πολίτη, Σπύρου Βούγια, και της βουλευτού του ΠΑΣΟΚ Χρύσας Αράπογλου.

Επίσης, αναλαμβάνει την τοποθέτηση δύο εμπρηστικών μηχανισμών στην οικία του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμου και την ευθύνη για την επίθεση στο ελληνοιταλικό επιμελητήριο στη Θεσσαλονίκη στις 21 Οκτώβρη.

Δημοσιεύουμε την προκήρυξη χωρίς παρεμβάσεις και αλλαγές.


ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΙΙ

«Θα φωνάξουμε αρπάξτε τα τσεκούρια και με αυτά θα διαλύσουμε τους αυτοκράτορες χωρίς να κάνουμε οικονομία στα χτυπήματά μας όπως και αυτοί δεν κάνουν στα δικά τους εναντίον μας».

Ψηλαφίζοντας την πολιτική καθημερινότητα ξέρουμε πως η κυριαρχία γνωρίζει καλά τους κανόνες του παιχνιδιού. Η μεγαλύτερη αυταπάτη της δημοκρατίας είναι ότι δημιουργεί ένα πλασματικό δικαίωμα για συμμετοχή στην «αλλαγή» των εκάστοτε συνθηκών. Μέσω των εκλογών ο πολίτης έχει να επιλέξει από τις πιο δεξιές-συντηρητικές τάσεις έως τις πιο σοσιαλιστικές, προοδευτικές και αριστερές. Έτσι λοιπόν, στο θίασο της πολιτικής, οι πρωταγωνιστές αλλάζουν ανάλογα με το αν οι υπήκοοι προτιμούν μια πιο ολοκληρωτική και άμεση εξουσία ή μια εξουσία συγκαλυμμένη από αντιλήψεις όπως η ενεργότερη και πιο καίρια συμμετοχή του πολίτη. Ο ενδοσυστημικός αυτός πόλεμος παρουσιάζεται εκθαμβωτικά στα μάτια των ψηφοφόρων αποκρύπτοντας την αποκρουστική πραγματικότητα της καπιταλιστικής λειτουργίας, ως ένα ενιαίο κέντρο διαχείρισης της κοινωνίας.

Τα ΜΜΕ έχουν και αυτά το δικό τους ρόλο στην υπάρχουσα κατάσταση διαμορφώνοντας την «κοινή γνώμη» και αλληλεπιδρόντας με τις «ανάγκες» της. Προωθούν συγκεκριμένα κόμματα ανάλογα με τα οικονομικά συμφέροντα των διαχειριστών τους, παρουσιάζοντας την γραμμή τους ως αναγκαιότητα των καιρών.

Κι αν για την επίλυση του οικονομικού αδιεξόδου που προκύπτει από την ίδια την φύση του συστήματος, μμε και κοινή γνώμη δίνουν πίστωση χρόνου στη νέα κυβέρνηση , για τη διευθέτηση της υπόθεσης που ακούει στο όνομα «εσωτερικός εχθρός» η λύση έπρεπε να δοθεί επιτακτικά. Έτσι αν πριν και μετά τις εκλογές τα πολιτικά χαρτιά των μονομάχων της διακυβέρνησης αφορούσαν φοροαπαλλαγές, προσλήψεις, ικανοποίηση τοπικών διεκδικήσεων και ζητήματα εξωτερικής πολιτικής , στην ατζέντα και μάλιστα ως Νο1 προστέθηκε η καταπολέμηση της εγχώριας «βαριάς» ή «ελαφριάς» τρομοκρατίας αλλά και της ενοχλητικής ανομίας που γεννούν τα «μιάσματα» στους δρόμους.

Ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος αλλά και το νέο αντάρτικο πόλης δέχονται μια αναμενόμενη επίθεση σε στρατιωτικό και επικοινωνιακό πεδίο. Αναμενόμενη γιατί τα τελευταία χρόνια και ειδικότερα μετά τον Δεκέμβρη αναπτύχθηκε μια εσωτερική διαδικασία στους κόλπους του χώρου με το παράσιτο της οργανωμένης και συνεχούς αντάρτικης δράσης αλλά και της μηδενιστικής-κριτικής σκέψης να ευδοκιμεί επικίνδυνα.

Γεγονός που δημιούργησε μια απειλητική για αφεντικά και δούλους συνθήκη, και έβαλε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας όσα έπρεπε να μείνουν πίσω, τις αυταπάτες και τις ονειρώξεις περί μαζικών αγώνων, αλλά και τη λογική ένοπλων πρωτοποριών που τις συνόδευαν. Μαζί τους πέθανε και αντιπολιτευτική βία, στο κουφάρι της οποίας ανασυντέθηκε η επαναστατική/αρνητική προς το σύνολο του υπάρχοντος βία, που έπαψε να διεκδικεί συμπάθειες εν αντιθέσει με τους «λαϊκούς τιμωρούς», μίλησε για τον εαυτό της αναζητώντας μονάχα συνενόχους.

Η νέα λοιπόν αυτή τάση μίλησε για την εδώ και τώρα απελευθερωτική διαδικασία, για μια μάχη χωρίς διαπραγματεύσεις, για την μη ύπαρξη αντικειμενικών συνθηκών, όχι ως αιτία αδράνειας αλλά σαν μια ακόμη αφορμή πολέμου και χτύπησε και χτυπάει με λόγο και πράξη την κενότητα μιας ολόκληρης εποχής. Έτσι χτυπήθηκε και θα χτυπηθεί .

«Παιδάκι ακόμα θαύμαζα τον αμετανόητο κατάδικο που καταλήγει πάντα στη φυλακή.

Είχε μεγαλύτερη δύναμη κι απ’ τους άγιους, πιο πρακτικό πνεύμα απ’ τους περιηγητές κι αυτός, αυτός μόνο αυτός, ήταν μάρτυρας του μεγαλείου και του δίκιου του.» Οι θριαμβολογίες για το τέλος της, μετά τη σύλληψη 4 ατόμων , φερόμενων ως μελών της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς δεν χάνουν αιτιότητας μα βουλιάζουν στην ματαιότητα. Η αξία της περιφοράς τους ως λάβαρα μηδενίστηκε μπροστά στη ροχάλα που κέρασε ο Παναγιώτης Μασούρας στο δημοσιογραφικό συρφετό.

Η μικρή παύση που κάποιοι τη βάφτισαν, για χάρη του θεάματος, τέλμα θρυμματίστηκε από τις επιθέσεις που ακολούθησαν. Η , μετεκλογικά, επίδειξη αποφασιστικότητας για κόψιμο της ρίζας του κακού, στο "γκέτο των εξαρχείων» απλά όξυνε τις καταστάσεις προς όφελός μας. Μικρές αποδείξεις μιας ιστορικά επιβεβαιωμένης αλήθειας.

Η κοινωνία, ως μια δύναμη καταπιεστική απέναντι στο άτομο, που δεν την έχουν ορίσει, ακόμα κι αν εφεύρει βαλβίδες αποσυμπίεσης για τη διάχυτη απόγνωση , γεννά τις ασυνείδητες αρνήσεις της. Από τα πιο αποστειρωμένα μέχρι τα πιο εμετικά μπουντρούμια που την απαρτίζουν βλέπει συνειδητούς αρνητές της να ξεπροβάλλουν έχοντας επιλέξει να την ανατινάξουν συθέμελλα. Οι δρόμοι με τους νέους αλήτες που τους κατακλύζουν , τα πεσίματα, το άραγμα στις πλατείες, το φλερτ με την παραβατικότητα, είναι αναπόφευκτα, βάσει μιας λογικής απόκλισης ατόμων από τις πρότυπες συμπεριφορές που πρώτες τα είχαν αποκλείσει.

«Παπάδες, προφεσόροι, αφεντικά κάνετε λάθος που με παραδίδετε στη δικαιοσύνη.

Δεν άνηκα ποτέ σ’αυτόν τον λαό
ποτέ μου δεν υπήρξα χριστιανός
τη γενιά μου τη βασάνιζαν και εκείνη τραγουδούσε
δεν ξέρω από νόμους, δεν έχω ηθική, είμαι πρωτόγονος:
κάνετε λάθος…»,

Η συνειδητή ατομική/συλλογική διαδρομή για την ολοκληρωτική άρνηση ενός δουλοπρεπούς κόσμου είναι αυτονόητη, από την στιγμή που η διάχυση έκανε την επανάσταση υπόθεση προσωπική και ακόμα όταν οι φυλακές γεμίσουν με μερικές δεκάδες πολεμιστών θα υπάρχουν ήδη άλλοι έτοιμοι στις επάλξεις , να αποτελειώσουν όσα οι πρώτοι άφησαν μισά.
Και το στοίχημα είναι ήδη σε κίνηση.

Η κοινωνία της εικόνας θα καταρεύσει απ’όλα αυτά που χαλάνε την δικιά της, πριν την πνίξουν οι αντιφάσεις της. Ο πόλεμος της ουσίας θα κερδιθεί με τα απανωτά χτυπήματα και τις παράλληλες ζυμώσεις.

Η πόλωση του κοινωνικού συστήματος, το ξεκαθάρισμα των στρατοπέδων , ας θεωρηθεί ο υπέρτατος σκοπός μας. Στο χέρι μας η όξυνση του υποσκάπτοντος την κοινωνική αρμονία, εμφυλίου επαναστατικού πολέμου. Για να το λήγουμε, επαναδιατυπώνοντας παλιά μας κομμάτια. Η καταστολή έρχεται για να φορτίσει μια κατάσταση η οποία επιβαρύνει μονάχα αυτούς που έχουν κάτι να προστατεύσουν, για εμάς όλα είναι στο πρόγραμμα, ξέρουμε τι έχουμε απέναντι μας, πράττουμε από και με συνείδηση και αποδεχόμαστε κάθε κατασταλτική κίνηση ως απόδειξη του αγώνα μας.

Κλείνοντας το θέμα της καταστολής , όσον αφορά το επικοινωνιακό της κομμάτι , σχετικά με τα σχόλια υπερπαραγωγής όπως «μωρά της τρομοκρατίας» , «20χρονα των εξαρχείων» «παιδάκια παρασυρμένα από 30ρηδες» «καθοδηγητές και καθοδηγούμενοι» γνωρίζουμε ότι οι επαναστάτες δεν ορίζονται από την ηλικία, την κοινωνική τους τάξη και το φύλο τους αλλά μόνο από τις επιλογές που έχουν κάνει στη ζωή τους και τις πρακτικές που ακολουθούν. Οι επαναστατικές οντότητες εξάλλου είναι εκ των πραγμάτων πολύ μακριά από την καθημερινή μιζέρια που διακατέχει το κοινωνικό σύνολο και γι’ αυτό άλλωστε δεν θα κατανοηθεί ποτέ ο αξιακός τους κώδικάς. Ακούσαμε ακόμα τον υπουργό προστασίας τον υπουργό προστασίας του πολίτη να αναφέρεται σε ιδεολόγους αναρχικούς από τη μια και σε βάνδαλους χούλιγκανς από την άλλη (ο φτηνός του διαχωρισμός μόνο πρόκληση μπορεί να αποτελέσει για πύρινες εξορμήσεις , για μία κριτική με λόγο και πράξη) Στην προσπάθεια διάσπασης των αντιστεκόμενων κομματιών απαντάμε πως η διάχυτη πολυμορφία μας είναι αυτή που σας τρομάζει.

Όσο επιθετικός είναι ο επαναστατικός/αντιεξουσιαστικός λόγος που βγαίνει με διαφορετικές αντιλήψεις στο σύνολό του, αλλά πάντα με κοινή αφετηρία, συνάμα τόσο επικίνδυνοι γινόμαστε όταν πράττουμε, όταν τσαλακώνουμε καθημερινά την εικόνα του κράτους.

Απέναντι στην αποσύνθεση και τη ραστώνη που απλόχερα προσφέρει η πληκτική και μίζερη καθημερινότητα σε όσους επιλέγουνε να την αποδεχτούν ως έχει, να την υποστηρίξουν και να τη συμπληρώσουν, ορθώνεται η μοναδική αυθεντική στάση ζωής, η ουσιαστική πραγμάτωση της ολοκληρωτικής άρνησης.

Ο καθένας μας ξεχωριστά, δοσμένος καθημερινά στην αναζήτηση της ατομικής ωρίμανσης πραγματώνει την ανάγκη για επίθεση στο τώρα. Δίνοντας καταστρεπτική διάσταση στα όνειρά μας αψηφούμε κάθε κίνδυνο και κόστος των επιλογών μας, ευτυχισμένοι όπως και πολλοί σύντροφοι που στη ζωή μας δεν είμαστε θεατές.

Κι ενώ λοιπόν η επισημοποίηση του πολέμου από πλευράς μας συναντά τον παροξυσμό των χειροκροτητών κάθε στόχου μας, την ανασφάλειά τους και την τρομοϋστερία τους, αποδεχόμενοι ακόμη και οι ίδιοι τους εαυτούς τους ως υποψήφια θύματα, υπάρχουν άτομα που είτε σταδιακά είτε άμεσα επιλέγουν την πραγμάτωση των δικών τους αρνήσεων απέναντι στο υπάρχον.

Γι’ αυτούς δεν μένει παρά να εντοπίσουν στην επιλογή τους την επαναστατική προοπτική οργάνωσης των επιθυμιών τους, ισχυροποιώντας και τοποθετώντας τον ίδιο τους τον εαυτό ως σημαντική απειλή απέναντι σε κάθε τι που αντικατοπτρίζει την σαπίλα του κόσμου που επιβιώνουν.

Το αντάρτικο πόλης δεν λυγίζει, μηχανεύεται νέους τρόπους δράσης, ζυγίζοντας κάθε ευθύνη για να γίνει ακόμα πιο δυνατό. Είναι διάχυτο , διαιωνίζεται και εκρήγνυται στα σπλάχνα της τάξης, συντροφεύοντας πάντα τους αποστάτες αυτού του κόσμου.

Αναπόσπαστο κομμάτι αυτού είναι και η προσωπική απειλή.

Πορευόμενοι ανεξέλεγκτα στο δρόμο που σχηματίζεται από τη συνένωση όλων των σημείων-στιγμών πλήρους ατομικής απελευθέρωσης, διαρκώς εντοπίζουμε νέες ανεξερεύνητες οάσεις, ακόμα πιο εντυπωσιακές, ακόμα πιο ριψοκίνδυνες. Στο πεδίο όπου το γκρέμισμα συναντά το χτίσιμο , αναμένοντας την παράλληλη εμφάνιση νέων εμποδίων και προσβλέποντας στην εξέλιξη και της δικής μας ικανότητας για το ξεπέρασμά τους, επιλέγουμε να επιτεθούμε σε κάθε τι εχθρικό προς εμάς, από γενικευμένες καταστάσεις έως συγκεκριμένα άτομα.

Για όλα τα παραπάνω , αποφασίσαμε να τοποθετήσουμε εμπρηστικούς μηχανισμούς την Παρασκευή 23 Οκτώβρη στα πολιτικά γραφεία:

του υπουργού Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Χάρη Καστανίδη,
του υφυπουργού Προστασίας του Πολίτη, Σπύρου Βούγια,
και της βουλευτού του ΠΑΣΟΚ Χρύσας Αράπογλου.

Επίσης, τρεις μέρες πριν την μεγάλη χριστιανοορθόδοξη γιορτή του Δημητρίου τοποθετήσαμε δύο εμπρηστικούς μηχανισμούς στην οικία του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμου.
(Η απόκρυψη της συγκεκριμένης ενέργειας από τα ΜΜΕ δεν καταφέρνει τίποτα παραπάνω από το να επιβεβαιώνεται η επικινδυνότητάς μας και να αποδεικνύεται ο φόβος σας προς εμάς. )

Τέλος, αναλαμβάνουμε την ευθύνη και για την επίθεση στο ελληνοιταλικό επιμελητήριο στη Θεσσαλονίκη στις 21 Οκτώβρη. Η συγκεκριμένη ενέργεια ήταν ένα ελάχιστο δείγμα σεβασμού προς τον Ιταλό αναρχικό σύντροφο Alfredo Bonano ο οποίος κατηγορείται για ληστεία τράπεζας. Δείχνοντας έτσι ότι η άρνηση εργασίας αποτελεί ουσιαστικό κομμάτι μιας επαναστατικής ζωής.

«Καλή τύχη φωνάζει αντικρίζοντας στον ουρανό μια θάλασσα φλόγες και καπνό. Κι από δεξιά κι αριστερά όλα τα πλούτη να λαμπαδιάζουν λες και έπεφταν χιλιάδες κεραυνοί»
Την πιο ειλικρινή μας απόδοση σεβασμού και τιμής στους επικυρηγμένους ή μη και κατ’ επιλογή διωκόμενους αυτής της περιόδου που απολαμβάνουν την πιο άγρια γεύση ελευθερίας.
Η Λερναία Ύδρα της ανταρσίας, οι 100 επαναστατικές οργανώσεις, να μην αφήσουν τίποτα όρθιο στο πέρασμα τους.

Για την οργάνωση μιας αδούλωτης και άγριας ζωής.

Συμβούλιο αποδόμησης της τάξης.

ΥΓ Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για τα ρουφιανοπαπαγαλάκια της εφημερίδας «Μακεδονία» και για τους λόγους που συμπεριλαμβάνουν το εμπρηστικό μας μπαράζ του περασμένου Μαρτίου σε πολιτικά γραφεία στις ενέργειες των συντρόφων της Συνωμοσίας των πυρήνων της φωτιάς. Θα αρκεστούμε όμως στα εξής: Αδιαφορούμε για το γιατί «μπερδευτήκατε» και για το ποιες εντολές ακολουθείτε, αλλά σας ενημερώνουμε πως απλά μας δίνετε μια μικρή ακόμα αφορμή μέσα στις χιλιάδες για να επισκεφτούμε εσάς και το προσωπικό σας.

No comments:

Post a Comment