META TA TΡΙΚΑΛΑ: Για την αλληλεγγύη στην υπόθεση ΜΠΟΝΑΝΟ

Κείμενα και σημειώσεις του Alfredo M. Bonanno

06/03/2010

by Πρακτορείο Rioters

Εισαγωγικό σημείωμα:

Ο Alfredo Maria Bonanno, γεννημένος το 1937 στην Κατάνη της Σικελίας, είναι απ’ τους πιο πολυγράφους σύγχρονους αναρχικούς, υπεύθυνος των εκδόσεων Anarchismo, αλλά και άλλων εκδοτικών εγχειρημάτων. Το 1977 καταδικάστηκε για το βιβλίο του La Gioia Armata (Οπλισμένη Ευτυχία), σε 18 μήνες φυλάκισης. Το βιβλίο αυτό είχε κυκλοφορήσει σε μια ιστορική στιγμή που το ιταλικό επαναστατικό κίνημα περνούσε ανοιχτά στην επίθεση, ενώ ανάλογες ήταν οι συνθήκες και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες (Γερμανία, Ισπανία, Αγγλία) και το ζήτημα της βίας βρισκόταν στην καθημερινή διάταξη. Η συνεισφορά του έγκειται σε έναν εορτασμό της διάχυτης ταξικής βίας που απελευθερώνει και ικανοποιεί το άτομο, αλλά ταυτόχρονα κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την εμφάνιση του ένοπλου κόμματος, που περιορίζει την ταξική σύγκρουση σε μια μιλιταριστική διάσταση, επιβάλλοντας τη μεσολάβηση μιας μικρής μειοψηφίας ένοπλων στην πολυπλοκότητα δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που αγωνίζονταν με κάθε μέσο ενάντια στην τρέχουσα αναδιοργάνωση του Κεφαλαίου, που εκείνη τη στιγμή φαινόταν ασθενής. Στο πνεύμα του βιβλίου, κάθε αυθεντική απελευθερωτική και καταστροφική δράση, προέρχεται από μια λογική ικανοποίησης απ’ τον αγώνα, κι όχι ενός αυτοθυσιαζόμενου καθήκοντος σύμφωνου με τις ντιρεκτίβες μιας μικρο-γραφειοκρατίας. Το ιταλικό ανώτατο δικαστήριο διέταξε την καταστροφή των αντιτύπων του βιβλίου που κυκλοφορούσαν στο εμπόριο, ενώ απέστειλε εγκύκλιο στις δημόσιες βιβλιοθήκες να ξεφορτωθούν τα αντίτυπα που πιθανώς είχαν. Αρκετοί βιβλιοθηκάριοι αντιτάθηκαν σ’ αυτήν την ναζιστικής έμπνευσης τακτική. Απαγορεύτηκε γενικά η κυκλοφορία του, ενώ κατασχέθηκαν αντίτυπα που διέθεταν στα σπίτια τους αναρχικοί αγωνιστές στα πλαίσια αστυνομικών επιχειρήσεων-εισβολών κατ’ οίκων. Λίγο αργότερα, ο συγγραφέας κατηγορήθηκε ως “υποκινητής” της Azione Rivoluzionaria, μιας ένοπλης οργάνωσης του 1976-79, που δρούσε βάσει “ομάδων συγγενείας” σε όλη την κεντρική Ιταλία, εναντίον κυρίως εφημερίδων και κομματικών γραφείων, και ανάλογων “χειραγωγικών μηχανισμών κατασκευής της συναίνεσης”. Στα 1979 η οργάνωση πρακτικά διαλύεται με την προσαγωγή 86 ατόμων και τη σύλληψη των Salvatore Cinieri και Gianfranco Faina. Ο πρώτος θα πεθάνει στη φυλακή σε συμπλοκή με ποινικούς κρατουμένους, όταν υπερασπίστηκε έναν κρατούμενο που θεωρούνταν ύποπτος για κατάδοση σχεδίου απόδρασης, ενώ ο δεύτερος θα αφεθεί ελεύθερος να πεθάνει από καρκίνο του πνεύμονος, όταν του διαγνώστηκε όγκος κατά την κράτησή του.

Με την υποχώρηση του κινήματος, το ενδιαφέρον του συγγραφέα στράφηκε στην κριτική των παραδοσιακών συνδικαλιστικών και οργανωτικών δομών, καθώς και στις νέες μητροπολιτικές εξεγέρσεις, που επανεμφανίζονται στη δύση σταθερά μετά το ’80, χωρίς την καθοδήγηση κανενός κόμματος, χωρίς φανερά αιτήματα κλπ. Κάποια απ’ τα πιο γνωστά έργα του, που κυκλοφορούν στα αγγλικά χάρη στο μεταφραστικό έργο της Jean Weir, είναι και τα The Anarchist Tension, Anarchism and the National Liberation Struggle, A Critique of Syndicalist Methods, For An Anti-authoritarian Insurrectionalist International (Μάλλον εξαντλημένη στα ελληνικά μπροσούρα Για μια Αντιεξουσιαστική Εξεγερτική Διεθνή, από τις εκδόσεις Επαναστατική Αυτοοργάνωση), Let’s Destroy Work, Let’s Destroy the Economy, Palestine Mon Amour, Locked Up, From Riot to Insurrection, κείμενα για τον Χέγκελ, τον Στίρνερ, τον συνδικαλισμό και την εργατική αυτονομία κ.α. Η γνωστή πολύχρονη δραστηριότητά του τον καθιστά και στόχο των κατασταλτικών οργανισμών, έτσι στις 2 Φλεβάρη 1989, στα πλαίσια μιας επιχείρησης των Digos (κάτι σαν ιταλικά εκάμ) μετά από ληστεία επιφανούς κοσμηματοπωλείου, με εισβολές σε καταλήψεις και σπίτια αναρχικών, θα συλληφθεί μαζί με τον Giuseppe Stasi και θα καταδικαστούν σε 68 και 54 μήνες φυλάκισης, αντίστοιχα. Ξανά την νύχτα της 19ης Ιούνη 1997, σε επιχείρηση-”σκούπα” των ιταλικών υπηρεσιών ασφαλείας εναντίον αναρχικών καταλήψεων και εκατοντάδων σπιτιών σε όλη τη χώρα, που θα ακολουθήσει την βόμβα στο Palazzo Marino του Μιλάνο, ο Bonanno συλλαμβάνεται μαζί με εκατοντάδες άλλους αναρχικούς.

Στις 2 Φλεβάρη του 2003, επίσης, θα καταδικαστεί σε 6 χρόνια φυλάκισης και 2.000 ευρώ πρόστιμο για ένοπλη ληστεία, στα πλαίσια της “Δίκης Marini”, στην οποία αναρχικοί αγωνιστές καταδικάστηκαν βάσει του ιταλικού θεωρήματος Marini, σύμφωνα με το οποίο όλοι οι αναρχικοι της χώρας (καταλήψεις, ομάδες αλληλεγγύης σε φυλακισμένους, σε μετανάστες κλπ) είναι μέλη μιας “ένοπλης οργάνωσης με σκοπό την ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος”. Για την οργάνωση αυτήν, επινόησαν μέχρι κι ένα (ανύπαρκτο μέχρι τότε και γελοίο) όνομα: ORAI-”Εξεγερσιακή αναρχική επαναστατική διεθνής”. Ο φήμη του Bonanno ως “θεωρητικού” και καταδικασμένου συγγραφέα του χάρισε τη θέση του “ιδεολογικού ηγέτη” αυτής της ανύπαρκτης οργάνωσης, σύμφωνα με τις κατηγορίες. Στο εφετείο, η ποινή του έπεσε στα 3,5 χρόνια. Στην 1 Οκτώβρη, ο Alfredo Bonanno συνελήφθη κοντά στα Τρίκαλα, μετά από σύλληψη του αναρχικού Χρήστου Στρατηγόπουλου μετά από ένοπλη ληστεία τράπεζας. Ο Χρήστος Στρατηγόπουλος διατηρεί επίσης αναρχικές εκδόσεις (Σίσυφος, Επαναστατική Αυτοοργάνωση), ενώ ο Alfredo βρισκόταν ως προσκεκλημένος του στην Ελλάδα, για μια σειρά ομιλιών με αφορμή το βιβλίο του “Κυριαρχία και εξέγερση στην μεταβιομηχανική κοινωνία” που είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις του “Ελευθεριακου Ινστιτούτου Κοινωνικών Μελετών Ιωαννίνων” το οποίο λειτουργούσε ο Χρήστος Στρατηγόπουλος, ο οποίος από την σύλληψή του ήδη, ανέλαβε την πλήρη ευθύνη για την ληστεία της τράπεζας, αναφέροντας ότι κατέφυγε στην ενέργεια αυτή για προσωπικούς βιοποριστικούς λόγους, για την αποπληρωμή επαχθών τραπεζικών δανείων. Ο Χρήστος Στρατηγόπουλος, είχε συλληφθεί στα 1994 με τους αναρχικούς Antonio Budini, Jean Weir, Carlo Tesseri, και Βαγγελιώ Τζιούτζια κοντά στο Rovereto της Β. Ιταλίας, για ληστεία της τοπικής Αγροτικής Τράπεζας, και είχαν καταδικαστέι σε ποινές φυλάκισης, στα πλαίσια του θεωρήματος Marini, στο οποίο χρησιμοποιήθηκε μια νεαρή κοπέλα προκειμένου να “αναγνωρίσει” τους τέσσερεις αγωνιστές. Σε επόμενη φάση του θεωρήματος “διερευσε” φωτογραφία του Alfredo Bonanno (προ εικοσαετίας) σε σκίτσο των αρχών, στην κορυφή μιας πυραμίδας με γραμμές να τον συνδέεουν με τους συλληφθέντες και άλλους αγωνιστές.

Είμαστε μάρτυρες μιας επανάληψης τέτοιων μεθοδεύσεων και στην Ελλάδα, με τα δημοσιεύματα που “διαρρέουν” ανά λίγες μέρες σχετικά με πιθανή συμμετοχή του Alfredo Bonanno και σε άλλη ληστεία στο Αργοστόλι, καθώς στήνεται ένα κλίμα φυσικής εξόντωσης του “παππού” Alfredo, που παρά τα 73 του χρόνια και τη βεβαρυμένη υγεία του, δεν εγκαταλείπει τα “όπλα” του. Ορισμένα απ’ αυτά τα όπλα κρίνουμε θεμιτό να ρίξουμε στην μάχη που μαίνεται στην χώρα μας, καθώς το Κεφάλαιο αναδιαρθρώνεται, επιχειρώντας μια πρωτοφανή υποτίμηση της εργασίας και κατεπέκτασι των βιοτικών συνθηκών, μέσα σ’ ένα κλίμα εθνικής συναίνεσης των ιδεολογικών, συνδικαλιστικών και πολιτικών παραγόντων του, εκθέτοντάς τους έτσι σε κρίση. Ο διευθυντής τράπεζας-πασόκος-πρόεδρος της γσεε-και πρόσφατα προπυλακισμένος από απεργούς στην πορεία της 5/3, κάτι παραπάνω θα ξέρει επ’ αυτού. Να πάρουμε πίσω τους αιχμαλώτους μας, το απελευθερώσουμε το μέλλον, να αντιστρέψουμε την κρίση. Ακολουθούν κείμενα του Alfredo M. Bonanno. Σημείωση: Τα κείμενα αυτά (παρουσιάζουμε εδώ λόγω περιορισμένης άνεσης μερικά σύντομα κείμενα και σημειώσεις κι όχι τα κύρια έργα του συγγραφέα) γράφτηκαν δεκαετίες πριν, κι ανήκουν σε μια εποχή (της καπιταλιστικής αθωότητας-της υποθηκευμένης ευμάρειας και της επαναστατικής υποχώρησης) που για την Ελλάδα πέρασε ανεπιστρεπτί τον Δεκέμβρη του 2008. Με την έννοια αυτή, όπως σημειώνει κι ο συγγραφέας σε μια επανέκδοση του La Gioia Armata, πολλά απ’ τα ερωτήματα της εποχής έχουν απαντηθεί απ’ την ίδια την Ιστορία. Ωστόσο, η σκέψη παραμένει άξια ιδιαίτερης αναφοράς.

Thursday, March 4, 2010

Για την αλληλεγγύη στην υπόθεση ΜΠΟΝΑΝΟ – ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΥ

1 Οκτώβρη οι Aλφρέντο Μπόνανο και Χρήστος Στρατηγόπουλος συλλαμβάνονται στα Τρίκαλα με τη κατηγορία της ένοπλης ληστείας σε τράπεζα. Ο Χρήστος Στρατηγόπουλος αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου την ευθύνη επικαλούμενος προσωπικούς οικονομικούς λόγους και ο 73χρονος Αλφρέντο Μπονάνο αρνείται τη συμμετοχή , ωστόσο κατηγορείται για συναυτουργία προσαρμοσμένη σε ένα διογκωμένο κατηγορητήριο κακουργηματικού χαρακτήρα. Αποτέλεσμα η προφυλάκιση και των 2 στην Άμφισσα και ακολούθως τη μεταγωγή τους στις φυλακές Κορυδαλλού όπου και βρίσκονται μέχρι σήμερα.
Στο διάστημα της μέχρι τώρα προφυλάκισης τους έχουν πραγματοποιηθεί 2 και 1 αιτήσεις αποφυλάκισης για Μπονάνο και Στρατηγόπουλο αντίστοιχα. Όσον αφορά την προφυλάκιση του Μπονάνο ο εισαγγελέας λέγοντας πως έχει « ροπή προς τις έκνομες ενασχολήσεις και η ιδιοσυγκρασία του φωτογραφίζεται από τα συγγράμματα του » αποφασίζει τη συνέχιση αυτής αναδεικνύοντας τον εκδικητικό της χαρακτήρα και την ποινικοποίηση των πολιτικών του φρονημάτων. Ταυτόχρονα η από πλευράς του συστηματική αγνόηση των αποδεδειγμένων και σοβαρών προβλημάτων υγείας, όπως αυτά κατατέθηκαν εκ μέρους της υπερασπιστικής γραμμής του Μπονανο, δε μπορεί παρά να αποσκοπεί στη φυσική του εξόντωση. Σήμερα εκκρεμεί η εξέταση της τελευταίας αίτησης αποφυλάκισης στο συμβούλιο εφετών απ όπου αναμένεται η έκδοση της απόφασης 2-3 Απρίλη στη Λάρισα.
Δίπολα νομιμόοτητας-παρανομίας κατασκευάζονται από τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς και το καπιταλιστικό σύστημα ταυτόχρονα με την ηθική της εργασίας που αναδεικνύεται σε στήριγμα του υπάρχοντος. Μέσω της εργασίας το ληστρικό σύστημα νομιμοποιείται να κλέβει το χρόνο, τη δημιουργικότητα, τα συναισθήματα των μισθωτών σκλάβων οι οποίοι λόγω των επίπλαστων αναγκών επιλέγουν την εκποίηση της αξιοπρέπείας τους. Τα άτομα νοηματοδοτούν την ύπαρξή τους από τη συμμετοχή στο κύκλο παραγωγής-κατανάλωσης και έτσι η εργασία αναδεικνύεται σαν ανάγκη και μονόδρομος-χριζόμενο δικαίωμα.
Για ανθρώπους που επιλέγουν μια συγκρουσιακή τοποθέτηση απέναντι στο υπάρχον, η άρνηση της εργασίας δε μπορεί παρά να είναι μια πτυχή του διαρκούς κοινωνικού πολέμου. Εδώ έγκειται η συνειδητή ατομική επιλογή επανοικειοποίησης του κλεμμένου πλούτου, χρόνου και ζωών μας. Η απαλλοτρίωση μιας τράπεζας αποτελεί μια μορφή της πρακτικής της απαλλοτρίωσης όπως αυτή εκφράζεται είτε από μεμονωμένα άτομα είτε από σύνολα ατόμων στα πλαίσια μιας εξεγερτικής προοπτικής και σε διάφορες ιστορικές περιόδους. Μια απαλλοτρίωση τράπεζας δε μπορεί να επιφέρει από μόνη της την καταστροφή του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ωστόσο αποτελεί μια ρήξη με αυτό. Δεν είναι από μόνη της επαναστατική πράξη, είναι συνάρτηση του φορέα της και του περιεχομένου που της δίνει. Χωρίς αυτή η πρακτική να αποτελεί πρόταγμα, αφού αυτό είναι ένα της καταστροφής, αναγνωρίζουμε τη ριζοσπαστική λογική που μπορεί να βρίσκεται πίσω από αυτή. Οι απαλλοτριώσεις εντάσσονται στον ευρύτερο πολυμορφικό αγώνα(πορείες, συγκρούσεις, σαμποτάζ) που με βάση επιλογές, πράξεις, ανάγκες και επιθυμίες ξεπερνά τις ηθικές αγκυλώσεις, τις καθοδηγήσεις πεφωτισμένων πρωτοποριών, αναγνωρίζει την αμφίδρομη σχέση ατομικών και συλλογικών επιλογών, με γνώμονα την άμεση έκφραση της συνειδητοποιημένης εναντίωσης που ανοίγει περάσματα προς μια εξεγερτική προοπτική.
Σε αυτό το πολύμορφο αγώνα αναγνωρίζουμε τους συντρόφους μας που λόγω των επιλογών τους βρίσκονται στη φυλακή και στεκόμαστε αλληλέγγυοι. Ενάντια στα εγκληματικά κατασκευάσματα των φυλακών και οποιαδήποτε μορφή αποστέρησης της ελευθερίας, αναγνωρίζοντας το επιβεβλημένο δίκιο των εξουσιαστών παρά μόνο το δίκιο των εξεγερμένων, με λόγο και πράξη η θέση μας είναι δίπλα σε όλους τους συντρόφους μας όπως και στους Αλφρέδο Μποννανο και Χρήστο Στρατηγόπουλο χωρίς να ξεχνάμε τους συντρόφους απαλλοτριωτές που βρίσκονται στα χέρια του κράτους Γιάννη Δημητράκη ( εφετείο 28/4) και Γιώργο Βούτση Βογιατζή.

Γιάννενα 4/3/2010

Αναρχικοί / Αναρχικές για την επανάκτηση